غالیه گون

سنبل غالیه گون بر گل تر میشکند ظلمت شام بر انوار سحر میشکند

آن غالیه گون خال، ندانم به چه تقصیر در نیل کشد اختر این بخت سیه را؟

الامهی که بچهر تو جعد غالیه گون بسان کف کلیم است و شکل اژدرهاست

منم غلام خداوند زلف غالیه گون که هست چون دل من زلف او نوان و نگون

گوئی که طوق غالیه گون را بامتحان سر حلقه گل ز گردن بلبل فکنده ای

لبت از فتنه غبارم برجان از خط غالیه گون می ریزد

خرقه شب غالیه گون از چه شد دامنش آلوده به خون از چه شد

از بس که مرا سوخت خط غالیه بویت از دود دلم روی هوا غالیه گون شد

بغیر غالیه گون خط بگرد سطح مهش که دید شام که او دامن سحر گیرد

بگرد عارض تو خط عنبرین گوئی هلال غالیه گون بر کنار خورشیدست