خائیده

کویم از سفره او گرچه نگویم که نه . . . اد نان خائیده برون کرد و درانداخت لعاب

شکر خائیده شد در زیرگازش به حلوا در شد انگشت درازش

سر مبارز مالیده زیر پای فنا دل دلاور خائیده در دهان عدم

بگشوده چین گیسو کرده گره بر ابرو خائیده لب بدندان بر لعل سوده گوهر

لب تا لب جهان بطلب تا کدام جان خائیده دل نگشت بدندان روزگار

هر چند که خائیده سخن می‌گوید شیرین دهنش ولی شکر می‌خاید

بیتو می خوردن من کی زچه باور داری گر بگویند که خائیده کسی سندان را

جان تراشیده به منقار گِل فکرت خائیده به دندان دل