تازه جوان

چونکه من پیرم جهان تازه جوان گر نه زین مادر بسی من مهترم؟

آه پیران کهن می‌گذرد از افلاک هر کجا جلوهٔ آن تازه جوان می‌گذرد

جلوه که آن تازه جوان می کند غارت عقل و دل و جان می کند

تاری از آن دام که دایم تنم در رهِ این تازه جوان افکنم

گفت کای تازه جوان تند مرو پند سنجیده پیران بشنو

شب روز چسان کرد به این سرد دمی صبح این تازه جوان گر نفس پیر ندارد

محتشم عشق و جوانی و نشاط از تو که ما در غم و محنت آن تازه جوان پیر شدیم

رهزن اهل طریقت شدی ای تازه جوان وای ما گرنه مددگار بود همت پیر

جهان جوان شد از این نوبهار تازه جوان بدین جوان نگر و تازه دار جان و روان

ای تازه جوان از جان بشنو سخن پیران هر چند بگوش تو آید همه افسانه