زبان بریده

چون صبح و محک به راست گویی گویای زبان بریده باشم

صد سال و هزار سال اگر خواهم گفت چون کبک زبان بریده خواهم مردن

مار زبان بریده نگر نای روز عید سوراخ مار در شکم باد پرورش

خواهند مرا زخدمتت باز بُرند یارب که زبان بریده باد ایشان را

آویخته کی بدی ترازو گر زآنکه زبان بریده بودی

کلکش زبان بریده و دفتر سیاه روی شد هر کرا حدیثی ازین داستان نگاشت

ندا کند به زبان بریده زلف ایاز که پا دراز به حد گلیم باید کرد

لب گل را به گاز برده سمن ارغوان را زبان بریده چمن

یکی را دو دست و دو پا و زبان بریده شده چون تن بی روان

هر آنکه سر غم عشق بر زبان راند زبان بریده سیه روی چون قلم باشد