زبان بازی

حاجی را سمند سردسرائی گرمتر افتاد و از آن پاسخ دلپذیر و گفت نفس چین نرم نیامد، زبان تعنت بر گشاد که این سخن را از چون تو دانشمندی شنیدن بس شگفت است و جای هزار گزند و گرفت، زیرا که چون من بی زبان هیچ ندان را در اندک زمانی رسم و راه تازی به دست افتاد و صید زبان بازی و لغت پردازی درشست، تو نیز اگر از اینگونه راه تعلم سپاری راز تکلم به دست آری:

نرگسش از دود تلخ خط اگر پژمرده شد چین ابرو در زبان بازی است چون سوسن هنوز

پروای زبان بازی شمشیر ندارد هر کس ز تحمل سپر انداخته باشد

کنار صفحه را چون شکرستان می کند صائب زبان بازی به طوطی می رسد کلک شکرخارا

به هر موجی زبان بازی مکن چون خار و خس صائب که خاموشی صدف را مخزن اسرار می سازد

چنین که تیغ مکافات در زبان بازی است صدا بلند درین کوهسار نتوان کرد

آتش حرص از زبان بازی پریشان می کند گر شود مشت سپندی همچو مجمر رزق ما

از زبان بازی امواج، صدف آسوده است غرقه عشق کجا حرف ملامت شنود؟

غوطه در خون شفق زد مهر از تیغ زبان این سزای آن که با عالم زبان بازی کند

صف مژگانش در زبان بازی است گرچه چشمش به خواب ناز شده است