جان سختی

احوال آزار مرا پرسیده بودی از کرم سهل است با هجر تو بر جان سختی آزارها

جان سختی دلم را بیداد می شناسد قدر ستم کشان را فرهاد می شناسد

آوردم از مو قلم چون شرح ضعف تن کنم ور ز جان سختی نویسم خامه از آهن کنم

داغ ز جان سختی خویشم که باز تیغ ترا زخمی دندانه کرد

تن یافت برهنگی ز بی رختی ما دل تن بقضا داد ز جان سختی ما

نه بهر جان بود لرزیدنم چون مردم بیدل ز جان سختی بر آن شمشیر بی زنهار می لرزم

چون ز فرهاد نگیرم سند جان سختی؟ من که از تاب غمم کوه کمر می بازد

شد بیستون حوصله جان سختی خمار فرهاد برق تیشه می دیر می رسد

قبول عشق چون فرهاد هر کس را کمر بندد ز جان سختی کند دندانه تیغ کوهساران را

همچو آتش داردم ایام در زندان سنگ می توان گفتن ز جان سختی تنم را کان سنگ