بوالعجب

پری نهفته رخ و دیو در کرشمهٔ حُسن بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست

بوالعجب ای نور عشق تا تو کدام اختری کز تو مه و مهر را چهره منور شود

عزیزا تو چه دانی خویشتن را طلسمی بوالعجب دان جان و تن را

ز مرده زنده پدید آید اینت بوالعجبی زهی لطیف و عظیما که صنع‌ جبارست

هر زمانم از رهی دیگر کشاند بوالعجب وای من گر نفس خواهد بود زین سان رهبرم

غین در دال چون گذشت از سال بوالعجب کار و بار می‌بینم

نفسی یار قندلب شکرین شکرنسب به چنین حال بوالعجب تو از ایشان ادب مجو

تا شود مشهور نامش زین سبب بهر شهرت جان دهد ای بوالعجب

چونکه این بشنید طاوس از غضب گفت چون نشناسمت من بوالعجب

سبزه فکنده بساط بر طرف آبگیر لاله حقه نمای شعبده ی بوالعجب