تشویر

من از تحیر این حال، بر سر آتش من از تعجب این نقش، در خوی تشویر

موی و روی او به‌ باغ و بوستان تشویر داد سنبل و شمشاد را و لالهٔ خود روی را

آتشکده تشویر (سردخانه تشویر) مربوط به دوره ساسانیان است و در شهرستان طارم، بخش مرکزی، روستای تشویر واقع شده و این اثر در تاریخ ۱ مهر ۱۳۵۳ با شمارهٔ ثبت ۹۸۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.

دلم می درفشد ز زلف تو ز آنروی که مؤمن ز تشویر کافر بلرزد

در آن مقام که لطف تو پرده بردارد هزار تشویر از بهر نسترن بخورم

مرد عشق ار صد هزاران دل دهد یک دم به دوست حال اندر دستش از تقصیر جز تشویر نیست

چنین گفت او که ترسیدم که آن پیر خجل گردد خورد زان کار تشویر

الهی نظر خود بر ما مدام کن و این شادی خود بر ما تمام کن، ما مرا بر داشتهٔ خود نام کن بوقت رفتن بر جان ما سلام کن، صدیقان از گناه پشیمانند واز طاعت خجل، عذر بر زبان دارند و تشویر در دل.

به ذکر حلقه اسلامیان و من سر تشویر چو گبر تازه مسلمان به خویش رفته فرویم

چهارم را گفت: فَرِیقٌ فِی الْجَنَّةِ وَ فَرِیقٌ فِی السَّعِیرِ. امّا مقام سیاست و هیبت آنست که در بدو محشر ربّ العالمین خلق اوّلین و آخرین را از ابتداء آفرینش تا منتهی عالم، بیک نفخه اسرافیلی همه را در بسیط قیامت حاضر کند، سر و پای برهنه، تشنه و گرسنه، سر در پیش افکنده، بکار خود درمانده، آفتاب گرم زیر سر فرو آمده، و نفس گرم و سوز دل در آن پیوسته، و آتش خجل و تشویر در جان افتاده، از زیر هر تار موی چشمه عرق روان شده. مصطفی (ص) گفت: کس بود که تا بدو زانو در عرق نشیند، کس بود که تا کمرگاه، کس بود که تا برابر گوش، و نزدیک آن بود که در عرق غرق شود. در آثار بیارند که بیم و اندوه بجایی رسد که یکی گوید: بار خدایا! برهان ما را ازین بیم، و ازین اندوه، خواه ببهشت خواه بدوزخ. سیصد سال بدین صفت در آن عرصات بمانند، نه طاقت خاموشی، نه زهره سخن گفتن، نه روی گریختن، نه جای آرمیدن!

چو دایه این سخنها کرد تقریر گل بی برگ آبی شد ز تشویر