بی صبر

بر دل من بنه ای مرهم دلها دستی تا ز درد دل بی صبر و سکون باز رهم

خدایا داد من بستانی از رام کنی او را چو من بی صبر و آرام

در عالم هجر آن بت شکر پاش آوازۀ بی صبری من چون شد فاش

لب بِنه بر لب، که بی صبر و تحمل آمدیم

شوق او در جان ایشان کار کرد هر یکی بی صبری بسیار کرد

بی صبر نصیب کس در این مایده نیست بی صبر نپخت دیگ و این قاعده نیست

هر زمانش بیقراری تازه شد هر دمش بی صبری از اندازه شد

نه یابم خود که دلیا لخت خون است همی دانم که بی صبر وسکون است

عید است و خلقی هر طرف، دامنکشان با یار خود مسکین من بی صبر و دل، حیران شده در کار خود

جایی که بدین صبر تو حاصل شده یی بی صبر مراد کی شود حاصل تو

دل مرا بس برو ای دنیی بی صبر و ثبات نگرفتست تعلق بتو رای دل من