سالم

بیندازم براهت ای بد اندیش برم سالم ترا دیگر میندیش

بگذر بخیر دشمن و بر ما مکن سلام سالم چو نیستیم ز شرط سلام نیست

خویشتن را در خطر مفکن بامید بهی کز کنار چشمه ناید تا ابد سالم سبوی

اگر تو جام او نوشی چو مسلم چو ز مجی از بلا باشی تو سالم

یک گل خندان که امسالم ز باغ دل نروست گریه بر حالم نکرد ابر بهاران را چه شد؟

همایون، اول روز، اول ماه، اول سالم؛ که با من شد صباحی در صباح آن صبوحی زن

گرش درست بود وعده وصال چه باک هزار سالم اگر انتظار باید کرد

بیا برگو ز حال شاه ظالم که از ظلم است مجرم یا که سالم

قرب و بعد فهم ما ما را بر آن دارد که‌ گاه شاه را سالم همی بینیم وگاهی ممتحن

از پیچ و تاب رشته جانی که خشک شد سالم ز آب تیغ چو جوهر کند گذار