سینی

از تجلی آفتاب رخت چشم و دل را چو طور سینین کن

ابوالقسم العلوی الحسینی،سافر فی البادیة علی التوکل سنین. یقال: لم یضع علی الارض ست سنین فی الحضر والسفر. و کسان لا یحمل معه فی اسفاره رکوة و لایفتر فی الذکر.

چشم از خواب چو بگشودی پیشِ تو نَهَم سینی نان و پنیر و کره و شیر و شکر

عرش و فلک و روح در این گردش احوال اشتر به قطارند و تو آن بازپسینی

آغاز کن حسینی زیرا که مایه گفت کان زیر خرد و زیر بزرگانم آرزوست

با کمال جلی و قدر سنی نه حسینی شدند نه حسنی

قاب قوسینی که در معراج دید آن شب رسول گر به چشم دل ببینی هیئت ابروی اوست

چو نور چشم حسینی چگونه نشناسد بهر لباس که ای نازنین برون آئی

تا هست در با اثر حسینی و نیست باد آشفته سلاسل موی تو نیست باد

با حسینی لب هر آنچاو گفت راز شه بگوش زینبی بشنید باز