ترسکار

چنان چون بود مردم ترسکار برآید به کام دل مرد کار

گفت چیزی که درین خانه مراست ترسکاری دل از قهر خداست

چنین داد پاسخ ورا ترسکار که من بار کردم همی خواستار

ترسکاری از ورع پیدا شود هر که باشد بی ورع رسوا شود

باز ره‌بینان نشان از قرب منزل می‌دهند ترسکارانِ طریق عشق را دل می‌دهند

ترسکار از خشم حق باش و به عفوش دار امید کرده در خوف و رجادل چون الف قامت چو دال

روزی مهتر عالم و سرور بنی ادم نشسته بود و صحابه در پیش او حلقه زده، آن صدیقان صادق، آن خموشان ناطق، راز را با حضرت بی نیاز فرستاده بودند تا آن عنقای عالم غیب به آواز «قل» آید و آن هزار دستان بوستان معرفت به شاخگل آید و نوای عاشقانه بسراید و مراد دین و دنیا برآید. مهتر عالم، سر دُرج دُر اسرار بگشاد و این لفظ بر نطع بازرگانان جانباز جانان طلب معنی نهاد و چنین فرمود که: «من خرج من ذل المعاصی الی عز التقوی» هرکه قدم از ذل معصیت، بی تهمت ریا و غفلت به صحرای پرهیزگاری و ترسکاری نهد و کیمیای تقوی را به دست طلب معنی بر مس نفس سحارۀ غدّارۀ مکّارۀ امّاره افکند و به قدم مجاهده سوی انوار مشاهده رود، «اغناه الله بلامال» کمال فضل الهیت به محض لطف ربوبیت، این بنده را بی مال توانگر گرداند.

دایما می‌باش از حق ترسکار باش نیز از رحمتش امیدوار

به اعتقاد ابوبکر و صولت فاروق به ترسکاری عثمان و حکمت حیدر

ترسکاری، به راست رفتن کوش ور نداری، تو خود نداری هوش