غمگن

زمانه پر از رامش و داد شد دل غمگنان از غم آزاد شد

با غصه و فرقت عزیزان جز نامه غمگنان نخوانیم

نه بدان غمگنم که محبوسم نه بدان رنجه ام که بیمارم

ای پیر، بر گذشته جوانی چون دیوانه‌وار غمگن و محزونی؟

نیست از موی تو تا خسته تنم مویی فرق ارچه من غمگنم و او زطرب ناپرواست

اگر غمگنان را غم اندر دل آمد چرا غمگنم من چو من دل ندارم

منم خرم و یک فتاده است نقشم شما غمگن و نقشتان شش فتاده است

مونس و یار غمگنان باشیم گل و گلزار خاکیان گردیم

سه نام یافتم از ساعت جدایی او یکی غریب و دوم غمگن و سوم تنها

هر آن غمگنی کآمدی نزد اوی شدی شاد کآن گل گرفتی به بوی