خش

پس به خود خواند آن امیر خویش را کشت در خود خشم قهراندیش را

ز عکس روی آن خورشید رخشان ز لعل آن سنگ‌ها شد چون بَدخشان

پیش همه نقش ملک چین عکس تنت گلها خشبی لمعه فیضش همسر

سرکشی بود عادتش همه عمر خشم و دشنام نو در افزودست

مه رخان چین به هندویت خطی داده‌اند زان سیه کاری که با خورشید رخشان کرده‌ای

گه خلیل الله گشت ورفت ودر آتش نشست تا همه بینن کآتش از رخش گلزار شد

ز بسکه خواسته ناخواسته همی بخشد کسی نبیند اندر زبان خلق سئوال

گرم روی کو؟ که پیش این نفس سرد خشک سلامی به چشم تر برساند

دمی طاعت بهست ازکلّ عالم که فیض نور میبخشد دمادم

گر نبخشد صاف می ساقی بما دردی کشان غم مخور اهلی که دردی در سبو خواهد نشست