تبیره زن

تبیره زنان پیش بردند سنج زمین آمد از سم اسبان به رنج

ابر پشت پیلان تبیره زنان از آن رزمگه بازگشت آن زمان

تبیره زنان در دمیدند نای زمانه تو گفتی در آمد ز جای

سحر گاه برخاست بانگ خروس تبیره زنان ساز کردند کوس

تبیره زن از خارش چرم خام لبیشه درافکند شب را به کام

تبیره زن بزد طبل نخستین شتربانان همی‌بندند محمل

چه ارژنگ دید آن برافراز کوه بیامد تبیره زنان با گروه

تبیره زنان زخم برداشتند خروشیدن از ابر بگذاشتند

تبیره زنان از دو پرده سرای برفتند با پیل و باکرنای

رعد تبیره زنست، برق کمند افکنست وقت طرب کردنست، می خور کت نوش باد