طبال

اگر طبال اگر طبلم به لشکرگاه آن فضلم از این تلوین چه غم دارم چو سلطان را حشم باشم

رعد طبالی بود در کوی او مهر و مه هندویی از مشکوی او

گه عقل پریشان کند از جرعه شمشیر گه هوش خروشان شود از دره طبال

چو آمد به سر نوبت قال و قیل فرو کوفت طبال طبل رحیل

العشق حقیقه الاماره و الشعر طباله الاماره

می‌خواره به دل یافت می و نغمه و مطرب از آب سحرگاهی و از غُلغُل طبال

سوگند بدان عشق که بطال گر است کانروز که طبال نیم بطالم

رعد، پنداری طبال همی طبل زند بر در بوالحسن بن علی بن موسی

برستخیز نیاز آورد مخالف را چو «خیز خیز» بطبل اندر افکند طبال

بود دخیل قلاوز و نایره سالار شود ردیف علمدار و قافیه طبال