خان

صائب از دیوان من هر صفحه ای میخانه ای است بس که از کلک سیه مستم سخن مستانه ریخت

خراب مملکت از دست دزد خانگی است ز دست غیر چه نالیم هر چه هست از ماست

تا به من آن خانه‌نشین دوست شد خانه‌ام از دشمن جان پر شدست

جز محنت و غم راه به این خانه ندارد این خانه مگر راه به میخانه ندارد

چون بمهمانخانه ی قدسم سماع انس بود آسمان را سبزه ئی بر گوشه ی خوان یافتم

دل آواره با هیچ الفتی راضی نمی‌گردد چه سازم چارهٔ این خانه ویرانی ‌که من دارم

مرا گوئی که دعوت کن پری رویان علوی را مگر دیوی که آموزی سلیمان را پری خانی

من زُ شکر تو یکی خانهٔ نو ساخته‌ام که به ‌دیوار و به سقفش نرسد دست فنا

بی مهر دل سوخته را نور نباشد روشن شود آن خانه که شمعیش درآید

این لفظ بر زبان دهاقین نخشب است شادی کنیم چون ملک از نزد خان رسید