ته

ساقی غم این پیر کهنسال بپرس وز خسته دلان به شکر اقبال بپرس

به داد ما نرسیدی مگر به مذهب تو درست نیست ز حال شکسته پرسیدن؟

گشته برابر چهار عید مبارک آمده از پی چهار طالع فیروز

نفس گداخته آید نگه به مژگانم ز اشک بس که مرا چشمخانه پر شده است

بحسرت آمده توأم، نشسته با غمان همدم درون پرخون، مژه پرنم، ز جور چرخ و کیوانش

دردمند است دل زار بزرگا چکنم با چنین درد دلی گفته چنین دردسری

این شادیانه ها که نوازند اهل دین تا روز رسته خیز به نام محمد است

پیش امرش چو کلک برجسته سر قدم کرده و میان بسته

چه حالت است من خسته را نمی دانم که هرچه جز دل خود می خورم زیان دارد

بر من خسته دل آخر چه سبب بی جرمی خشم کردست و بر ابروش به چین افتادست