تن آسانی

چه جستی جز از تخت و تاج و نگین تن آسانی و گنج ایران زمین

چهره در شکل تن آسانی نمود دل ز دست صاحب قوت ربود

باز این تن مستمند زندانی شد رنج آمد و آن یار و تن آسانی شد

تن آسانی مجو ای ساده دل از مسند دولت که در هر بخیه زخم سوزنی این سوزنی دارد

به طاعت رنج بر خود نه گرت ناز ابد باید میسر کی شود هرگز تن آسانی به آسانی

وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ و اگر چشانیم او را نیک روزی و تن آسانی بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ پس گزند و بد روزگاری که رسیده بود باو لَیَقُولَنَّ براستی که او گوید ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنِّی آن بد روزی و بد حالی و آن بیماری و درویشی همه رفت از من إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ (۱۰) براستی که او شاد است خویشتن دوست لاف زن نازنده.

نتوان پشت به دیوار تن آسانی داد خبر آب ز هر تشنه روان باید جست

کجاست عشرت اندوختن به راحت ترک مجو چو کاشتن آسانی از درودن‌ها

نه از بهر ناز و تن آسانی است بلی از پی مملکت بانی است

هستی از بهر تن آسانی اگر بودی چه بدی برتری آدمی از حیوان