شوربختی

نشد شیرینی گفتار من از شوربختی کم که بحر تلخرو شیرینی از گوهر نمی شوید

سوختم از آتش دل در میان موج اشک شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم

شوربختی گشت شیرین در نظر عُشّاق را کعبه با آن منزلت روزی که زمزم را نواخت

شوربختی ز دو چشم تر ما می بارد تلخکامی ز لب ساغر ما می بارد

شوربختی را چه سازم چاره نتوان ساختن چون نمک بر ریش آید در نمکدان کی شود

برادر یکی بود و فرخ پسر چنین آمد از شوربختی به سر

هر آن نهال که از آب دیده پروردم ز شوربختی من شعله بار می آرد

آن نمکهائیکه دیگ آرزو در کار داشت روزگار از شوربختی می کند در مرهمم

نیک بختان نیستند ایمن ز چشم شور چرخ شوربختی ها نمک در چشم اختر کردن است

سوی چشمهٔ شوربختی شتابد کرا آز باشد دلیل و نهازش