تغابن

ز گلشنت همه در دل خلید خار تغابن عبث ز حلقه ی دامش به آشیانه پریدی

شاها من از تغابن چرخ سیاهکار بیم است تا چو چرخ بپوشم قبا کبود

ولیک صعب تغابن بود که با چو منی وفا نداری و با یار ناسزا داری

خاست تاز آتش رخ دود خط من زین تغابن آذر آسا بر سر کویت به خاکستر نشستم

افغان ازین تغابن و افسوس ازین فتن او تشنه کام گشته و ما زنده وا دریغ

به چشم مردم اگر خار گشته ام چه تغابن مرا که عشق تو ورزم همین بس است شرافت

نام سوره تغابن به دلیل نامیده شدن روز قیامت به عنوان تغابن، روزی که عده‌ای مغبون می‌شوند، انتخاب شده‌است.

به سینه از تغابن سنگ می زد طپانچه بر رخ گلرنگ می زد

و با دیدن آنها به دریغ و افسوسی وصف نشدنی دچار شود که چرا با وجود توانائی از انباشتن آنها از حسنات، غفلت کرده است. و از این روست که خداوند فرموده است «ذلک یوم التغابن ».

کنون که عهد ربیع است و روزگار بهار مرا دلی است به رنج اندر از تغابن یار

روز سیاست و هیبت است روز تغابن و حسرت است، یوم الأزفة و الغاشیة یوم القارعة و الواقعة.