دمادم

سخن از جان و دل گویم دمادم که این دم یافتیمت بود آدم

نه چون نادان که چون اسرار بشنود دمادم مر ترا انکار بنمود

یکی هفته به آمل بود خرم دمادم زد همی رطل دمادم

دمادم میکشد هر کس سوی خویش زند بر جان هر کس هر زمان نیش

مرا ساقی درون جانست بنگر دمادم میدهد نقلم ز ساغر

دل آگاه میباید چو آدم که اینجاگه خبر یابد دمادم

بریاد بت کشمیر جانی ده و جامی گیر با جان پیاپی زی؛ با جام دمادم باش

آه از آن سیمبر سرو قد لاله عذار که دمادم بجفا می دهد آزار مرا

سوز دل من شعله زد از اشک دمادم کس دید که آتش زند از آب زبانه

گرش خون بجایست کی غم بود بباید که رامش دمادم بود