دانه دانه

دانه گر بایدم چو مور نژند باشدم اشک دانه دانه بسند

در پله ترازوی اعمال عمر ماست طاعات دانه دانه و عصیان بتنگ تنگ

از شرم عقیق درفشانش درها بگداخت دانه دانه

از دانه دانه اشک دو رخسارش‌ بس‌ طعنه بر نجوم دو پیکر زد

گیرند دفعه دفعه‌، زنان تنگ در برت وز بوسه دانه دانه‌، کنندت گهر نثار

سرشک لاله گون را اندرین باغ بیفشانم چو شبنم دانه دانه

دانه دانه، همه جا آینه مهتابی در دل آب، چراغانی بود

بهم پیوسته اشک دانه دانه شده زنجیر پایش عاشقانه

گویی که دانه دانه لعلست زو قطره قطره خون چکیده

چشمم چو قطعه قطعه، ابر است در بهار اشکم چو دانه دانه، در و لولوی مذاب