مهتابی

حسنِ مهتابی مرا می‌ریزد از هم چون کتان از بهار افزون خزان مدهوش می‌سازد مرا

می‌تپد در خون دل بی‌صبر و یادم می‌دهد هردم از گلگشت مهتابی که می‌سوزد مرا

تا بگویم غم دل با تو به خلوت خواهم همچو زلف تو شبی همچو رخت مهتابی

جاوید شبی بیاید و مهتابی تا با تو غم تو گویم از هر بابی

شبی که از در مهتابی آمدی یاد آر چه مایه گوهر اشکی که شد نثار از من

زاهد امشب سر پیمانه کشیدن داریم قیمت شمع به می ده، که عجب مهتابی ست!

عندلیب نوگلی گشتم که از طفلی هنوز بوی شیر آید ز رنگ چهرهٔ مهتابی اش

یک نظر آن گوهر نابی نگر تاج را در زیر مهتابی نگر

لباس تقوی ما را فروغ گل برقی است کتان توبه ما را شکوفه مهتابی است

شبِ صحبت غنیمت دان و دادِ خوشدلی بِسْتان که مهتابی دل افروز است و طَرْفِ لاله زاری خوش