ذباب

چند باشی هم تک مشتی ذباب بال و پر بگشا از این زرین عقاب

در نمی یابد کسی او را بجز او آه آه کی رسد در حضرت سیمرغ سالک را ذباب

مرا ازین تن رنجور و دیده بی خواب جهان چو پر غرابست و دل چو پر ذباب

و از ملازمت خدمت شیخ بهیچ وجه روی نگرداند و اگر شیخ او را هزار باره براند و از خود دور کند نرود. و درارات کم از مگسی نباشد که هر چندش می دانند باز میآیید، او را ازینجا ذباب گفته اند یعنی«ذب آب» یعنی براندندش باز آمد تا اگر از طاوسان این راه نتواند بود باری از مگسان باز نماند کاندرین ملک چو طاوس بکارست مگس.

نائل شود بدرک مقاماتشان خرد روزی اگر به منظر عنقا رسد ذباب

اگر قیاس کنی پیش چشم همت او چه گنج خانهٔ قارون چه نیم پرّ ذباب

جذبهٔ حسن دلکشش می‌کشدم به سوی خود از پی آن کشش دگر، همچو ذباب می‌روم

ابوالمظفر سرخاب کو بتیغ کبود دل سیاه بد اندیش کرده پر ز ذباب

نسج العناکب فی الجدار مهلهلا سیل الذباب و یصعد الافداء

دشمنت با یک شکم پر ناله گشته چهار میخ رفته اندر پرده از زخم حوادث چون ذباب