داده

داده ست غمت رخصت شبگیر به آهم شاید رسد این قاصد بی درد به جایی

درآورده بر یال مرکب عنان به سوی هم آورد داده سنان

لالایی محزون که از سموات صوت ‌ملکش ‌داده باز پس چیست

هر که را می نگری شکوه ز قسمت دارد جز دل ما که به ناداده قناعت دارد

پیراهنی که می‌طلبی از نسیم مصر دامان فرصتی است که از دست داده‌ای

سینه بغم داده که این گنج تو است عشق بدل داده که این رنج تو است

گر اهل دلی عیب مکن بی خبران را بر عاشق دلداده نگیرند بهانه

ملک را داده بُد در رُوم سوگند که با کس در نسازد مهر و پیوند

شده اند این زمان چو حق پنهان کس از ایشان نداده هیچ نشان

بر گذارد رای تو هر ملک را بی گرزو تیغ سهم تیغ آبداده زخم گرز گاوسار