جنیب

به هر جانب که طوف اندیش بودی جنیبت کش هزاران بیش بودی

روز هیجا که زهر سوی کنند سرکشان، میل جنیبت رانی

ای آسمان جنیبه کش کبریای تو وی آفتاب پرتوی از نور رای تو

ز حد بیستون تا طاق گَرا جنیبت‌ها روان با طوق و هرا

روح القدس خریطه‌کش او در آن طریق روح الامین جنیبه بر او در آن فضا

چو نتوانست ازو دل را جدا کرد جنیبت راند و دل بر جا رها کرد

دهر حرون رام اوست زانکه جنیبت گشش طوق بر انجم فکند داغ بر ارکان نهاد

آورندش پس جنیبتهای خاص وز کرامتها دهندش اختصاص

رفتندی چون شدی ره اندیش گوران چو جنیبتش پس و پیش

از جنیبت فرو گشاید ساخت آینه بر عذار بندد صبح