خونابه

دل مرا که به بویی است قانع از تو چو مشک چه باید این همه خونابه در جگر کردن؟

تا نشویند به خونابه دل دست دعا چه خیال است که دامان اجابت گیرد؟

از جنت و از چشمه کوثر چه گشاید؟ خون گشته دل و دیده خونابه فشان های

ز خونابه چشم خیل و حشم به دریا درافتاد چرخ علم

گریه را در دل فرو خوردم همه خوناب شد چون نمک در خورد، بی خونابه ای نبود کباب

مستی که ز خونابه دلهاست شرابش دود دل ما در نظرش دود کباب است

در مطبخ عشق خونابه دل مستغیم کرد از خوان مردم

خونابه ای که می چکد از مو به موی ما بی اختیار دیده و دل، از فشار اوست

ز دیده ببارید خونابه شاه چنین گفت با مهتران سپاه

به فریاد آورد خونابه اش دریای آتش را چنین گر دل نمکسود از نمکدان تو می گردد