خط

خطش خوش خوان از آن آمد که بی کلک مداد از لعل خندان می بر آورد

ز چرخ خط موالیت باد نعمت و ناز ز دهر قسم معادیت باد آوخ و آه

هر آن سری که نباشد به خطّ فرمانت قلم صفت سرِ او را، به تیغ شق گردان

نزاری مده پند مغرور را که بر مار کر کردن افسون خطاست

سبزه خط برنمی گرداند از شمشیر روی بود این آیینه را در کار زنگاری چنین

به ترک خویش بگو تا به کوی یار رسی که کارهای چنین با خطر تواند بود

هم محو گشته پیش کلام تو صرف و نحو هم نسخ گشته از خط مشکین تو رقاع

خطابش آمد از درگاهِ ایمان که گر می‌بایدت ملک سلیمان

استاد همین الف بر سر خط یکبار نوشت و طفل صد بار نوشت