خرامان

فشاند از نرگس آن سرو خرامان چو خون خلق ، خون دل به دامان

بیامد خرامان ز جای نشست کمر بر میان بست و نیزه بدست

زودتر خاکم کن، ای گردون، مگر بختم بود کان خرامان سرو خوش رفتار بر من بگذرد

خرامان شد چو گل بر تخت آتش به دستی جان به دستی لخت آتش

روی می‌تابد ز من گر ماه تابان گویمش می رود از پیشم از سرو خرامان گویمش

خرامان چو در کاخ دیگر شود دو گیسوش تا پای همبر شود

مراسرویست سر سبز و خرامان که اندر باغ و در بستان نگنجد

چه غم فاخته آن سرو خرامان دارد؟ رفتن دل به نظر آب روان است او را

به سرو باغ که بیند کنون که در هر باغ هزار سرو به هر گوشه ای خرامان است

ابری است که در باغ بهشت است خرامان چشمی که به رخسار نکویان نگران است