حی

قطع شد آب حیات از باغ عمر ما هنوز میوه مقصود پنهان در نهال آرزوست

اول فطرت که پدید آمدی از همه کس فرد و وحید آمدی

کنون ای باب خواهم رفت دریاب که گشتم من زحیرت عین غرقاب

زان سرو راست قامت موزون که سالهاخم گشت در عبادت پروردگار حیف

من بدور از لبت چون اسکندر سوی حیوان دویدنم هوس است

گردن کج کرده سر افکنده پیش واله و حیران به کار و بار خویش

زیستم بی‌تو و زین ننگ نکشتم خود را جان فدای تو میا کز تو حیا می‌آید

شاعران را ملکان خواسته آنگاه دهند که بدیشان بطرازند مدیحی چو درر

عیاروار کم نه تو دام و حیله کم کن در دام خویش ماند عیار تا به گردن

گر دل مرده ما زندگی تو به نیافت در خم آب حیات است، صفایی کم گیر

از شکر خدای خوش کنم کام کاغاز صحیفه شد به انجام