حلی

طبع تو بدخوی بود نرم و حلیم از چه شد آنکه سر فتنه داشت یار و ندیم از چه شد

زمانه اطلس گلریز سبز گردون را ز گرد کحلی خنگ تو استر گیرد

رهم از محیط غمت چه سان که ز سخت‌گیری آسمان نه به ساحلی گذرم فتد نه به کشتی‌ام خطری رسد

سخنت را نه عبارت لطیف و نه معنی عروس زشت و حلی دون و لاف لامانی

ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست هر بد که کند چاره ما کم محلیست

با غمزه بگو کز دگران پیشترش کش یاران به محلی که بود یار فروشند

جرم کیوان بر سپهر نیلگون بود آن چنانک نقش دیبا کان بود بر روی کحلی پرنیان

حلیهٔ روح طبیعی هم فناست حلیهٔ آن جان طلب کان بر سماست

وگر برهنه بمانم چو آفتاب و مهش قبای کحلی او کافرم اگر پوشم

نحلی که به شهد خرمی کرد آن شهد ز روی همدمی کرد