حبشه

و از پیغمبر علیه السّلام می‌آید که: دو من مشک او را مَلِک حبشه بفرستاد. وی بیکبار اندر آب کرد و بر خود مالید.

در کتاب استر اخشورش بر بیش از ۱۲۷ استان از هند تا حبشه حکومت می‌کند و خراج بر زمین و سواحل دریا نهاد ولی هیچ سخنی از حمله ناموفق به یونان و ساختن پرسپولیس نشده‌است. اهمیت نویسندگان عهد عتیق موضوع مرتبط با استر یهودی است که جایگزین ملکه وَشتی شده‌است تا یهودیان در ایران را از برنامه‌های هامان شریر نجات دهد. به گفته مک‌کولوگ شاید ذراتی از حقیقت در پشت داستان استر باشد ولی کتاب در وضع حاضرش دارای اشتباهات و تناقضاتی است که باید بعنوان یک رمان تاریخی (نه روایت تاریخی) قلمداد شود. نام همسر خشایارشا به استناد هرودوت، آمستریس دختر اُتانس بوده درحالی که هیچ اثری از وشتی یا استر در تاریخ هرودوت نیست.

و یک عدد پوست گاو آورده بودند از حبشه که همچو پوست پلنگ بود و از آن نعلین می‌سازند. و از حبشه مرغ خانگی آورده‌اند که نیک بزرگ باشد و نقطه های سپید بر وی و بر سر کلاهی دارد بر مثال طاوس.

داستان از اندکی پیش از تولد محمد بن عبداله آغاز شده و ماجرای زندگی وی را تا پایان هجرت عده‌ای از مسلمانان به حبشه در بر می‌گیرد.

هنگامی که بلال از سرزمین حبشه بخدمت پیامبر(ص) رسید، بزبان آن سامان چنین خواند:

از اروپا دوای مرگ پشه رفته در زنگبار در حبشه

رمبو در دوران کوتاه زیستن‌اش وین، هلند، سوئد، هامبورگ، سوئیس را پیاده به سیر و سلوک پرداخت. در می ۱۸۷۸ به استخدام ارتش درآمد تا خود را به جاوه برساند. پس از چهارماه از ارتش هزیمت کرد و به‌صورت ناشناس با کشتی عزم بازگشت به فرانسه نمود.در دسامبر ۱۸۷۸ در قبرس، به امر ساخت و ساز مشغول می‌شود. چندی بعد به عدن رفته و به استخدام یک شرکت بازرگانی گمارده شد.در ۱۸۸۰ به حبشه سفر می‌کند و بیش از ده سال از عمر خود را در آنجا می‌گذراند و در آنجا به سوداگری قهوه و پوست حیوانات، برده داری، قاچاق اسلحه و انسان می‌پردازد.

میان خلیج و مصر کوه و بیابان است که در آن هیچ آب و نبات نیست، و هر که از مصر به مکه خواهد شد سوی مشرق باید شدن. چون به قلزم رسد دو راه باشد یکی برخشکی و یکی بر آب آن چه به راه خشک می‌رود به پانزده روز به مکه رود و آن بیابانی است که سیصد فرسنگ باشد و بیش تر قافله مصر بدان راه رود و اگر به راه دریا روند بیست روز روند به جار و جار شهرکی است از زمین حجاز بر لب دریا که از جار تا مدینه رسول صلی الله علیه و سلم سه روز راه است و از مدینه به مکه صد فرسنگ است و اگر کسی از جار بگذرد و همچنان به دریا رود به ساحل یمن رود و از آن جا به سواحل عدن رسد و اگر بگذرد به هندوستان کشد و همچنان تا چین برود و اگر از عدن سوی جنوب رود که میل سوی مغرب شود به زنگبار و حبشه رود و شرح آن به جای خود گفته شود.

او از نخستین گروندگان به اسلام بود و بعدها به مدینه هجرت کرد. گفته شده‌است که او از مهاجرین به حبشه نیز بوده‌است.

مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ ای علی الحق. میگوید: از اهل کتاب گروهی‌اند ایستاده بر حق، بر دین اسلام، با گفت راست، و عمل راست، و اعتقاد راست، و آن عبد اللَّه بن سلام است و یاران او. و عطا گفت چهل مرد از عرب‌اند، از اهل نجران، و سی و دو مرد از حبشه، و هشت مرد از روم، که بر دین عیسی (ع) بودند و به محمد (ص) ایمان آوردند، و جماعتی از انصار چون اسعد بن زراره، و براء بن معرور، و محمد بن مسلمة، و محمود بن مسلمة و ابو قیس صرفة بن انس بپیش از قدوم مصطفی (ص) توحید میگفتند و شرایع حنیفی بپای میداشتند، تا مصطفی (ص) در رسید، او را تصدیق کردند و نصرت دادند. و آن گه صفت و سیرت ایشان گفت: یَتْلُونَ آیاتِ اللَّهِ آناءَ اللَّیْلِ وَ هُمْ یَسْجُدُونَ گفته‌اند که: مراد باین نماز خفتیدن است که پیش ازین امت کس را نبوده است. یدلّ علیه ما

وی یکی از مهاجران مسلمان به سوی حبشه بوده که توسط همسرش ام‌سلمه، هند دختر ابی‌امیه مخزومیه به این سفر عزیمت کرد. وی پس از بازگشت از مهاجرت اول به حبشه، بعد از مدتی مجدداً به سوی حبشه مهاجرت کرد و پس از بازگشتش از سفر دوم، به یثرب عزیمت کرد. او علاوه بر تحمل زحمت هجرت با مسلمانان در صدر اسلام، در جنگ بدر و احد با محمد شرکت کرد و در این جنگ‌ها از ناحیه بازو، زخم دید. سرانجام وی در جمادی الآخر سال چهارم هجری از دنیا رفت.

عبیدالله به مسیحت پیوست و از همسرش خواست تا او نیز به این آیین بپیوندد اما وی نپذیرفت و بر اسلام پایداری نمود. پس از مرگ عبیدالله در حبشه محمد کسی را فرستاد تا از وی برای خودش خواستگاری کرده و او را به مدینه بازگرداند.

نجاشی نامی است ملوک ایشان را همچون کسری و قیصر ملوک عجم و روم را، پس یازده مرد برفتند و چهار زن یکی عثمان عفان و اهل وی، رقیه بنت رسول اللَّه، و الزبیر بن العوام و عبد اللَّه بن مسعود، و عبد الرحمن بن عوف و ابو حذیفة بن عتبه و اهل وی سهلة بنت سهیل بن عمرو و مصعب بن عمیر و ابو سلمة بن عبد الاسد و اهل وی ام سلمة بنت ابی امیّه، و عثمان بن مظعون، و عامر بن ربیعه و اهل وی لیلی بنت ابی حثمه، و حاطب بن‌ عمرو، و سهیل بن بیضاء. این جماعت سوی بحر شدند، و کشتی بمزد گرفتند، و بزمین حبشه شدند، و در ماه رجب بود پنجم سال از مبعث رسول (ص) و این هجرت را هجرة الاولی میگفتند.

پایتخت کشور جمهوری حبشه (اتیوپی) در آفریقا، در ایالت شوآ در منطقه‌ای تپه‌ای در ۲۴۳۸ متری از سطح دریا قرار و به‌وسیله کوه‌ها در میان گرفته شده‌است. دارای آب و هوای دلپذیر با روزهای گرم، آفتابی و شب‌های خنک است. به‌وسیله بزرگراه‌ها به همه استان‌های کشور مرتبط می‌باشد، یک فرودگاه مدرن بین‌المللی در نزدیکی آن و شهر به‌وسیله راه‌آهن به بندر جیبوتی مرتبط است. صنایع عمده‌اش شامل رنگرزی، کارهای سیمانی، پارچه بافی می‌باشد.

آنک آن یتیم نظر کرده روایتی از زندگی پیامبر (ص) از زمان تولد تا هجرت به حبشه است که با نثری تاریخی که به فارسی دری نزدیک است نگاشته شده‌است.

ابوموسی به همراه برادران و مردان قبیله‌اش (اشعر) محل زندگی خود را که حوالی دریای یمن بود ترک گفته و در زمان جنگ خیبر (۷ هجری/۶۲۸ میلادی) با محمد بیعت نمود؛ بنابراین برخی روایات که وی را در زمره گروهی قرار می‌دهند که به حبشه مهاجرت نمود، نمی‌تواند صحیح باشد. وی در سال ۸ هجری/۶۳۰ میلادی در جنگ حنین شرکت جست و در سال ۱۰ هجری/۲–۶۳۱ میلادی، به همراه معاذ بن جبل به عنوان نماینده محمد به یمن رفت تا مردم آن دیار را به اسلام فرا بخواند. ابوبکر نیز مأموریت دقیقاً مشابهی به وی داد.

و بر دست راست این شهر چون روی به قبله کنند کوهی است و پس آن کوه بیابانی عظیم و علف خوار بسیار و خلقی بسیارند آن جا که ایشان را بجاویان گویند و ایشان مردمانی‌اند که هیچ دین و کیش ندارند و به هیچ پیغعمبر و پیشوا ایمان نیاورده‌اند از آن که از آبادانی دورند و بیابانی دارند که طول آن از هزار فرسنگ زیاده باشدو عرض سیصد فرسنگ و در این همه بعد دو شهرک خرد بیش نیست که یکی را از آن بحرالنعام گویند و یکی دیگر را عیذاب. طول این بیابان از مصر است تا حبشه و آن از شمال است تا جنوب و عرض از ولایت نوبه تا دریای قلزم از مغرب تا مشرق و این قوم بجاهان در آن بیابان باشند. مردم بد نباشند و دزدی و غارت نکنند. به چهارپای خود مشغول و مسلمانان و غیرهم کودکان ایشان را بدزدند و به شهرهای اسلام برند و بفروشند.

در زمان تیموریان، مسلمانان از استان‌های شمالی هند و حتی از ترکستان و حبشه و دیگر کشورهای دوردست به بنگال مهاجرت کردند. پس از زوال حکومت صفوی در ایران، ایرانیان زیادی روانه هند شدند و پس از مدتی مردم بومی نیز دین اسلام را پذیرفتند، چنانکه در ۱۱۸۴ دو سوم از مسلمانان بنگالی دارای نیاکان بومی بودند.

قوله تعالی: وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَی الرَّسُولِ الایة این آیت در شأن نجاشی است نام وی اصحمه، و هو بالحبشیة عطیة، ملک حبشه بود والی زمین مهاجرة الاولی.

قتادة گفت: این در ابتداء اسلام بود که مسلمانان انبوه نبودند و کافران را شوکت بود و صحابه رسول را پیوسته اذی و رنج می‌نمودند تا قومی از ایشان به حبشه هجرت کردند و بعاقبت جمله صحابه را از خان و مان و وطن خود بیرون کردند و ربّ العالمین ایشان را دار الهجرة مدینه ساخت، فذلک قوله: «لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِی الدُّنْیا حَسَنَةً» ای دارا و بلدة حسنة و هی المدینة دار العلم و متنزّل الملائکة و مبوّء الحلال و الحرام انقذ اللَّه بها رسوله من دار الشرک و احکم بها احکام دینه بالنّاسخ و عقد له به الاجتماع و ختم بها القرآن.