دست خوش

به پا بر جست و دست خوش برافشاند به آوازی حزین این شعر برخواند

کثرت خلق، عین توحیدست خوشه چندین هزار و دانه یکی است

چه شد از کودکی نکو بودست خوش عنان و لطیف خو بودست

نبد در سرش رای و فرهنگ و هش همی ساختندش مهان دست خوش

ساقی سرمست دیدم صبح جام می به دست خوش بود یاری چنین در صبحگاهی یافتن

عقل است بر سر آمده از کاینات و او هم پایمال شهوت و دست خوش هواست

عالم چو ستم کند ، ستمکش ماییم دست خوش روزگار ناخوش ماییم

مدهش جز به دست خوشخویان گوش دارش ز سنگ بدگویان

دیو می‌گفتی که حق بر شکل من صورتی کردست خوش بر اهرمن

دور از لب و دندان عراقی لب دلدار هم باز به دست خوش دلدار گرفتم