حافر

معنی کلمه حافر در لغت نامه دهخدا

حافر. [ ف ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از حفر. کننده ٔچاه و جز آن. ( غیاث ). || ( اِ ) سنب. سم. ( مهذب الاسماء ). سم ستور. ( منتهی الارب ). سم اسب و استر و خر. سنب چارپای. ج ، حوافر. ( مهذب الاسماء ). حافر، هو غیرالمشقوق فی ذوات الاربع و هو عرض القرن فی ذوات الاظلاف و لم یجتمع القرن و الحافر فی الحیوان الا الکرکدن المعروف بحمارالهند. کذا قال فی التشریح و یذکر عند اصوله ولکن افرد فی المقالات حوافرالخیل فذکر ان التجربة شهدت لفاطرها [ کذا ]بأنه یلین کل صلب حتی انه یجعل الزجاج منطرقاً و ان حافرالبغلة یمنع الولادة. ( تذکره ضریر انطاکی ج 1 ص 116 ). || نوعی صدف که به سم ستور ماند.
- ذوات الحافر ؛ اسب و استر و خر و آنچه بدان ماند.
حافر. [ ف ِ ] ( اِخ ) دیهی است میان بالس و حلب و دیر حافر بدانجاست. راعی گوید :
أَ من آل وسنی آخراللیل زائر
و وادی العویر دوننا والسواخر
تخطت الینا رکن هیف و حافر
طروقاً و انی منک هیف و حافر.
و همه این نامها مواضعی نزدیک به شام میباشد. ( معجم البلدان ).
حافر. [ ف ِ ] ( اِخ ) ( چاه... ) مقاطعه ای در فلسطین و قول صحیح آنست که در یهودا که یوشع آن را مفتوح ساخت واقع است و دور نیست که همان شهر حالیه باشد ( یوشع 12:17 ) و ذریه حافر را حافریان گویند. ( سفر اعداد 26:32 ) ( قاموس کتاب مقدس ).

معنی کلمه حافر در فرهنگ معین

(فِ ) [ ع . ] ۱ - (اِفا. ) حفر کننده . ۲ - (اِ. ) سُم . ج . حوافر. ۳ - کفش چوبی .

معنی کلمه حافر در فرهنگ عمید

۱. گود کننده، کَنندۀ زمین.
۲. (اسم ) [جمع: حَوافِر] سم، سنب، سم ستور.

معنی کلمه حافر در فرهنگ فارسی

گودکننده، کننده زمین، سم، سنب، سم ستور، حوافر
۱ - ( اسم ) حفر کننده کنند. زمین . ۲ - ( اسم ) سم سنب . جمع : حوافر . ۳ - کفش چوبی .
مقاطعه در فلسطین و قول صحیح آنستکه در یهودا که یوشع آنرا مفتوح ساخت واقع است و دور نیست که همان شهر حالیه باشد

معنی کلمه حافر در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] حافر به کسر فاء در دو معنا استعمال شده است. عنوان یاد شده به معنای نخست در باب سبق و رمایه آمده است.
۱- سُم اسب، الاغ و قاطر.
۲- حفر کننده.
احکام حافر
بر اساس روایتی از پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله، تعیین جایزه در مسابقه جایز نیست، مگر در مسابقه خف، نصل و حافر. مراد از حافر- با حذف مضاف (ذو)- حیوان دارای سُم، یعنی اسب و الاغ و قاطر است.

جملاتی از کاربرد کلمه حافر

وی مسیحافر که با گرد رهت یونانیان خنده برکحل الجواهرهای افلاطون کنند
کلیسای حافر درآنجا بود که چون قبله ی مرد ترسا بود
فتح تیرست آن کجا ترکان او را ترکش است ماه نعل است آن کجا اسبان او را حافرست
وَ عَلَی الَّذِینَ هادُوا یعنی: رجعوا عن دین موسی الی ما احدثوا. هدنا الیک ای رجعنا، و العرب یسمی بالمستقبل کما سمی یحیی و یعیش و یموت و یعمر و یمجد و یحمد و یزید و یشکر، و کذلک یهود، و سمّوا یهود لهیدودتهم عن الدین. درین آیت بیان کرد آنچه بر جهودان حرام است، گفت: وَ عَلَی الَّذِینَ هادُوا حَرَّمْنا بریشان حرام کردیم، کُلَّ ذِی ظُفُرٍ یعنی کل ما لیس بمنفرج الاصابع، و لا بمشقوق الحافر، کالابل و النعامة الاوز و البط و ما اشبه ذلک. این قول ابن عباس است و سعید جبیر و مجاهد و قتاده و سدی، اما اهل معانی گفتند: یدخل فی ذلک جمیع انواع السباع و الکلاب و السنانیر و سائر ما یصطاد بظفره من الطیر. قال ثعلب: کل ما لم یصد فهو ذو ظفر و ذو مخلب ما صاد.
به غور آن نرسم گرچه رخش فکرت من ز سنگ چشمه برآرد به ضربت حافر
و قوله: أَکْدی‌ ای قطع العطاء، و اصله من قول العرب اکدی الحافر ای بلغ الکدیة و هی حجر صلب لا یعمل فیه المعول فیترک الحفر، فصار مثلا لکلّ من منع خیره و یقال للبخیل مکدّ.
یَقُولُونَ ای هؤلاء یقولون و هم قریش أَ إِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحافِرَةِ أَ إِذا کُنَّا عِظاماً نَخِرَةً یعنی: اذا قیل لمنکری البعث: انّکم مبعوثون من بعد الموت یَقُولُونَ أَ إِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحافِرَةِ أَ إِذا کُنَّا عِظاماً نَخِرَةً ای الی اوّل الحال و ابتداء الامر فنصیر احیاء بعد الموت کما کنّا قبل مماتنا تقول العرب: رجع فلان فی حافرته، ای رجع الی حیث جاء و الحافرة عندهم اسم لابتداء الشّی‌ء و اوّل الشّی‌ء.