جیفه

گیرد صبا ز هر چه بر او بگذرد نصیب از جیفه گند گیرد و بوی خوش از عبیر

پرواز بده همای همت زین جیفه که طعمه کلاب است

دل مرده یی شمر چو درین راه جان نداد تن جیفه یی بود چو ازین دار باز ماند

پی یکحبه با سگ در جوالم که دنیا جیفه ای شد مستحیله

غو غو سگی مکن تو درین دار الفناء این جیفه حرامست سگی را به سگ رسان

وزین کلبهٔ جیفه مرگت رهاند که مرگست سرمایهٔ زندگانی

به نعش عالم جیفه نماز برکردیم به فرق گنبد فرتوت خاک بفشاندیم

بگو با میر کاندر پوست سگ داری و هم جیفه سگ از بیرون در گردد تو هم کاسه مگردانش

و آخرش جیفه ئی شود قذره و او همه عمر حاصل عذره

وان جیفهٔ خون به خرج کرده دری به غبار درج کرده