کرکس

کَرکَس (vulture)
(یا: لاشخور) هر یک از انواع پرندگان مردارخوار، از پرندگان شکاری، راستۀ قوش شکلان. سرها و گردن هایی لخت، منقارهایی قوی و قلاب دار، و بینایی و شامه ای تیز دارند. طول لاشخورها یک متر است و فاصلۀ بال های آن ها به۳.۷ متر می رسد. پرهای بدن معمولاً تیره، و پرهای سر به رنگ روشن است. چشم لاشخورها، برای دیدن تمام میدان دید، قابلیت بزرگ نمایی در مرکز میدان دارد که به جانور امکان تشخیص موقعیت منبع غذایی و دیدن جزئیات دقیق منطقه را می دهد.لاشخورهای حقیقی. لاشخورهای بَر قدیم در خانوادۀ قوشیان قرار می گیرند که شامل قوش ها و عقاب ها نیز می شود. پرندگانی بزرگ اند که فاصلۀ بال آن ها به۳.۷ می رسد. بیشتر پرهایی تیره یا قهوه ای دارند. اغلب فاقد پر روی سر و گردن اند. به جز یک گونه، همگی از مردار تغذیه می کنند. گونۀ استثنایی لاشخور نخل روغنی Gypohierax angolensis است که بیشتر از میوه نخل روغنی، و همچنین از ماهی و مردار سواحل تغذیه می کند. کرکس مصری Neophron percnopterus در سراسر اروپا، آسیا و افریقا یافت می شود. دال سیاه Aegypius monarchus و کرکس صورت گوشتی tracheliotus Torgos نمونه های دیگرند. لاشخورهای امریکایی در خانوادۀ کارتارتیدا قرار می گیرند. این جانوران بسیار شبیه لاشخورهای بَر قدیم، اما از نظر تشریحی متمایزند. این گونه شامل لاشخور بزرگSarcoramphus papa، لاشخورهای بوقلمونی و کندر است. لاشخور کیپ گریفون Gyps coprotheres بزرگ ترین لاشخور افریقایی، بعد از لاشخور صورت گوشتی است. در ۱۹۹۳، فقط ۴,۴۰۰ جفت بارور از این گونه یافت می شد. مرگ و میر جوجه ها ۸۴ درصد است، بنابراین حدود بیست سال طول می کشد تا یک پرندۀ بالغ جایگزینی برای خود بیابد. در ایران، یک گونه کرکس، کرکس مصری؛ سه گونه دال و چندین گونه پرندۀ دیگر ازجمله سارگپه، کورکور، سنقر، پیغو، و نُه گونه عقاب در خانوادۀ لاشخور شناسایی و رده بندی شده اند. جمعیت این پرندگان کاهش یافته است و اقدام برای حفظ جهات آن ها ضروری است.