جویدن

استگوماستودون حدود ۲٫۶ متر ارتفاع تا شانه و حدود ۴٫۷ تن نیز وزن داشت. این جانور از نظر ابعاد بدن، ظاهر و رفتار شبیه به فیل‌های امروزی بود و وزن مغز آن حدود ۵ کیلوگرم بوده‌است. برخلاف بیشتر گوه‌ددان که ۴ عاج داشتند استگوماستودون مانند فیل‌ها ۲ عاج داشت که با حالتی منحنی به سمت بالا خم شده بودند و طولشان به ۳٫۵ متر نیز می‌رسید. دندان‌های آسیاب بزرگ استگوماستودون با مینای دندان پوشیده شده بودند و دارای الگوهایی پیچیده از خمیدگی‌ها و برآمدگی‌ها بودند که به منظور جویدن چمن شکل گرفته بودند.

آرواره یا فک بخشی از دهان است که وظیفه جویدن غذا را بر عهده دارد. استخوان آرواره به جمجمه متصل است

که زمانی با ناخن گیر کنده میشه، مخصوصا بعد از زمانی که از حمام بیرون می آییم ، و پوست نرمی خاصی داره ، کندنش با ناخن گیر راحت میشه.و همان پوست کنده شده رو ، در دهان گذاشته و از جویدنش لذت میبرند.

سقز صمغ (شیره غلیظ) درخت بنه یا همان درخت پسته وحشی است. سقز، ماده‌ای مانند آدامس است و غلظت آن تا حدی است که می‌توان از آن به عنوان یک آدامس مفید و طبیعی استفاده کرد. سقز یا شیره درخت بنه در صنعت آدامس سازی استفاده می‌شود و موجب کش آمدن آدامس می‌شود. شیره درخت بنه در هنگام ترشح به رنگ سبز روشن بوده و در کمک به هضم غذا و آوردن اشتها بسیار مفید است. ابوعلی سینا برای جویدن سقز خواص درمانی برشمرده است و آن را مفید خوانده است.

جویدن برگ‌های کوکا به منظور بالا بردن تحمل یک مقدار مصرف روزانه معمولی تا حدود ۲۰۰ میلی‌گرم را فراهم می‌کند.

برآورد سن اسب از روی نگاه کردن به دندان‌هایش به دست می‌آید. دندان‌های اسب همواره در حال رشدند که با جویدن علف‌ها، ساییده و کوتاه می‌شوند. دندان‌های پیشین گذر سن اسب را نشان می‌دهند. سطح ساییده شدهٔ دندان، دگرگونی شکل ظاهری دندان و تغییر در زاویه‌هایی که در آن ساییدگی دیده می‌شود، همگی برای یک برآورد نه چندان دقیق از سن اسب مناسب‌اند. البته روش‌های نگهداری از اسب و خوراکی که حیوان مصرف می‌کرده هم بر نرخ ساییدگی دندان اثر می‌گذارد.

این رهاسازی در فعالیت‌هایی از قبیل مسواک زدن، جویدن، نوشیدن مایعات داغ و تنفس افزایش پیدا می‌کند

دهان شترها دارای پوشش چرمی ضخیمی است که به آن‌ها امکان جویدن گیاهان خاردار صحرا را می‌دهد. مژه‌های بلند و موهای گوش، همراه با سوراخ‌های بینی که می‌توانند بسته شوند، مانعی در برابر شن و ماسه ایجاد می‌کنند. اگر شن و ماسه در چشم آن‌ها برود، می‌توانند با استفاده از پلک سوم شفاف خود آن را از جای خود خارج کنند. راه رفتن و پهن شدن کف پاها به شترها کمک می‌کند بدون فرورفتن در شن، حرکت کنند.

اگرچه کاپی برای صدها و شاید حتی هزاران سال در میان قبایل بومی آمریکای جنوبی مورد استفاده قرار می‌گرفت، تا سال ۱۸۵۱ توسط غربی‌ها شناسایی نشده بود. در ۱۸۵۱ ریچارد اسپروس، گیاه‌شناس انگلیسی، آن را به‌عنوان گونه‌ای جدید توصیف کرد. او مشاهده کرد که چگونه گواهیبوها، مردم بومی لانوس (ونزوئلا)، پوست کاپی را به‌جای دم کردن، می‌جویدند.