جن

قضا روز و شب بر جنابش مقیم قدر سال و مه در رکابش روان

که هرگز چنین یک پیاده بجنگ ز دریا ندیدیم جنگی نهنگ

این عزم جنبش و نیت من که کرده‌ام نزد شهنشه ملکان بر به اسکدار

دو بود هر یکی ز جنّت و نار گر که اهل حقیقتی هش دار

شوق آن زلف چو زنجیر که من می بینم میل خلقی همه آخر به جنون خواهد شد

جنبه ی خود چون نباشد از عدم می کند دور از خدایت دمبدم

نیست مجنون وفادار مرا پای گریز ورنه چون زور جنون سلسله پردازی هست

ضد ابراهیم گشت و خصم او وآن دو لشکر کین‌گزار و جنگ‌جو

از شمع یاد گیر، که جز اشک و آه نیست جنس دگر ز عالم اسباب، باب شب

گفتمش: کز جنت و کوثر دلیلی بازگو گفت: باشد روی و لب آن جنت این کوثر مرا