جمله

بدیدم یار فایز در گلستان گل و سرو و صنوبر جمله شد خار

چنین افتاد اینجا آنچه بینی شنیدی جمله و صاحب یقینی

مستان خدا گرچه هزارند یکی‌اند مستان هوا جمله دوگانه‌ست و سه گانه‌ست

از هم نفس کناره گزیدم که دیده ام یاران هم نفس چو نفس جمله عمرکاه

می آن گویم که دانم، ور ندانم مرا از جمله جهال مشمر

گردن‌کشان مشرق لشکرکشان مغرب هستند جمله مولی شاه زمانه مولی

ای روی ترا جمله جهان آئینه در مملکت هستی تو مائی نه

جملهٔ بار خراسان روز و شب تا ابد بر گردن تست ای عجب

ماراست دوست یک دو جهان جمله دشمنند یک سینه پیش نه همه گر تیر میزنند

همان دم جمله گورستان شود چون شهر آبادان همه رقصان همه شادان قضا از جمله گردیده