جریان مهاجرت

جریان مهاجرت به ایتالیا در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی سرعت زیادی به خود گرفت. بعد از بهار عربی، تعداد زیادی مسلمان از غرب آسیا و شمال آفریقا در ایتالیا سکونت گزیدند.

دوره سلطنت محمدعلی پاشا شاهد جریان مهاجرت‌های گسترده ارمنی‌ها به مصر بود. محمد علی در آن زمان تعدادی از ارمنیان را برای کمک به دولت خود اجیر نمود. دوره محمد علی شاهد ساخته شدن دو کلیسای ارمنی در مصر یکی برای ارمنی‌های ارتدوکس و دیگری برای ارمنی‌های کاتولیک بود. تعداد ارمنی‌های مهاجر به مصر در این زمان به ۲۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود. بوقوس یوسفیان یک بانکدار و تاجر ارمنی بود که در سال ۱۸۱۹ متصدی دیوان التجارت مصر در کنار سرپرستی سایر امور مالی برای محمد علی بود. در ۱۸۷۶ نوبار پاشا اولین نخست‌وزیر در مصر جدید بود.

طی و بعد از نسل‌کشی ارمنیان، ارمنی‌های عثمانی به مصر مهاجرت کردند که در سال ۱۹۱۷ میلادی تعداد آنان ۱۲٬۸۵۴ نفر بود و به تدریج جمعیت آن‌ها در مصر بر اساس آمارهای ارائه شد در ۱۹۲۷ میلادی به مرز ۱۷۱۸۸ نفر رسید که در قاهره و اسکندریه متمرکز بودند. زندگی ارمنی‌ها در مصر با کامیابی‌هایی که به دست می‌آوردند سرآمد زندگی سایر ارمنی‌ها در دیگر کشورهای عربی در سال‌های میانی سده بیستم بود. بعد از ۱۹۵۲ انقلاب جمال عبدالناصر و گرایش سوسیالیستی این انقلاب و این حقیقت که اکثر ارمنی‌های مصر در آن زمان در اکثر موارد به منزلهٔ خویش فرما در محلهٔ خود کار می‌کردند باعث بروز جریان مهاجرت معکوس شد و آن‌ها شروع به مهاجرت به اروپا، ایالات متحده و استرالیا کردند.