جامه دان

جامه دانم که میدرم بر تن جیب از دامنم نمیدانم

جامه تن را بکن جان برهنه ببین جان برهنه خوش است تا چه کنی جامه دان

شافعی گفت: جامه دان تو برجاست. برو و یار خود بیاور و بستان.

چراغ اطلس گلگون بجامه دان شمعی است که آفتاب بپروانه خواهد از وی نور

جامه دان و به جامه دیبایی مانده سودا و رفته زیبایی

چنانکه شافعی شش ساله بود که به دبیرستان می‌رفت و مادرش زاهده بود از بنی هاشم و مردم امانت بدو می‌سپردندی. روزی دو کس بیامدند و جامه دانی بدو سپردند بعد از آن یکی از آن دو بیامد و جامه دان خواست. به خوی خوش بدو داد. بعد ازآن یک چندی، آن دیگر بیامد و جامه دان طلبید. گفت: به یار تو دادم.

شکل تو در قبای سرخ چنانک بر در اگنده جامه دانی سرخ

کمان حلاجیش قوس قزح زدی چنگ در جامه دان فرح

بپشمینه شلوار ظاهر کنیم حدیثی که با جامه دان گفته ایم

در جامه دان اطلس گلگون نگر که او مانند آفتاب همی تابد از فلک