ثنایا

حق نعمت بر جهان داری مگردان روز او تا هم از دوران ثنایابی، هم از یزدان ثواب

شنیده ام که یکی تیغ آهنین دارد کز آن ثغور و ثنایای دین و ملک سدید

نرسد مرکب اندیشه بکنه مدحت که ثنایای ثنای تو رهی نیست گزاف

دندانم ار به سنگ غرامت شکسته‌اند وقت ثنای خواجه ثنایا برآورم

فلاح الصبح مبتسم الثنایا و عاد اللیل مقصوص الجناح

ثنایا در دهن چون در صدف در کفل همچون دل اهل حسد پر

گر بثنایای کوه پنجه گشاید خرد کند چو استخوان بطواحن

بخت جوان نسازد با عجز کودکی چون صبح شیرخواره، ثنایا برآورم

به دل بار غم آمد کوه بر کوه کما یعلوا هوادجها الثنایا

و قلت لصاحبی حث المطایا فان الصبح مبتسم الثنایا