سربالا

گفت: چون این سخن از وی بشنودم به سربالایی برفتم. گفتم: الهی! دشمن را بر دوست گماری تا مرا بسوزاند؟ مرا فریاد رس که من این بادیه را به مدد تو قطع توانم کرد.

گرچه طوبی در علو از سدره سربالا کشد نیست حد او که با قد تو هم بالا شود

ور لانسلم گوی ظن اسلمت گفتی چون خلیل نفس چو سایه سرنگون خورشید سربالاستی

به سربالای هستی روی آرید چو مرغان خلیلی از نشیمن

از آن سرکش بود از جوهر خویش که سربالاست دائم خوردن نیش

به سربالای عشق این دل از آن آمد که صافی شد که از دردی آب و گل من بی‌دل در این پستم

ور هستی تن لا شدی این نفس سربالا شدی بعد از تمامی لا شدن در وحدت الاستی

مر رسن را نیست جرمی ای عنود چون ترا سودای سربالا نبود

آن غریب شهر سربالا طلب گفت می‌خسپم درین مسجد بشب

گر امان خواهی امانی ندهدت آن بی‌امان می‌کشد جان را از این گل تا به سربالای دل