تیزپا

دل را رفیق ما کند آن کس که عذر هست زیرا که دل سبک بود و چست و تیزپا

منه پا به ره جز به تدبیر و رای که افتد به رو قاصد تیزپای

در پیش چون روان شدم دور شد تیز تیزپا در پی گام تیز او چه محل باد و برق را

کی رسد در عشق عقل تیزپای چون رود با مرکب جم مور لنگ

هر سو گذشت سروقدی تیزپا مشو هرجا نشست نوش‌لبی بر زمین مچسپ

گرایندهٔ تیزپای نوند همان شست بدخواه کردش به بند

اخترانی که عمر فرسایند تیزپایند کی ترا پایند

یکی نامه ز آنگونه کو دید رای بفرمود و شد زنگی تیزپای

ناقه عزم تیزپای مرا جز به کوی خود ایستاد مده

چو دریای سبز اندر آید ز جای ندارد دم آتش تیزپای