شکرانه

شکرانه عطیه نوروز عفو کن جرم مرا که توشه یک دوزخ آذرست

زیردارت رفت باید این زمان پس بشکرانه نهی جان در میان

گر عمر شود تمام در حضرت دوست شکرانه دهم به وصلت ای ماه تمام

کو مجلسی که نبودش اغیار در کنار تا در میان نهیم به شکرانه وار جان

هرگز بود که باز ببینم لقای شاه شکرانه در دو دیده کشم خاک پای شاه

به شکرانه پیش خداوند پاک دو رخ راهمی سود بر روی خاک

از بن دندان سر دندان گرفت داد بشکرانه کم آن گرفت

فردا چو نشینی بسر تربت ما شکرانه ی آن یاد کن از حسرت ما

هر چه ممکن بود ز فتح و ظفر ایزدت داد، وقت شکرانه ست

شکرانه دهم جان و کنم آشتی از نو گر زآنکه ترا با من دل سوخته جنگ است