تفتیده

ای خدا خواهم سر شوریده ای چشم نمناکی دل تفتیده ای

تیغ ا و دوزخیست تفتیده پی تعذیب جان اشرارش

پیش روبش آب روشن جوشد اندر آبگیر او در اینجا با تن تفتیدهٔ عطشان بود

در روز وغا از تف شمشیر توگردون ماند به یکی آهن تفتیده در آذر

همه دور آن خانه آتش گرفت همه ریگ تفتیده تابش گرفت

بگوید به باد اینت بیداد مهر بر این زرد رویان تفتیده چهر

تفتیده شود چون شرر از تیغ تو دریا کفتیده شود چون زره از تیر تو مغفر

«ای خدا راحتی بجز رضای تو ندارم و منزلی به غیر از کوی تو نمی طلبم و سئوالی سوای قرب آستان تو نمی کنم روح و راحت من در مناجات تو و دوای درد من در دست توست تویی سیرابی جگر تشنه من و تویی خنکی سوزش دل تفتیده من تویی آرام جان غمناکم و شفای درد دل دردناکم».

تفتیده شد منازل چون منزل سقر خوشیده شد جداول چون جدول کتاب

نظاره تو زد آتش به جان خسرو، از آنک ز دور تشنه تفتیده را زلال نمود