تغافل

تغافل شیوهٔ من، گر به فریادم دهد گوشی کنم نازکتر ازگل، پرده بلبل سروشی را

این جهان دار شفائیست که یک بیمارش خدمتی غیر تغافل ز پرستار ندید

دوستان را بس که افسون تغافل ننگ داشت گوشها در چشم خواباندند از افسانه‌ام

هلالی را بشمشیر تغافل بی گنه کشتی گناه خود نمی داند، تو دانی و خدای تو

غبار سرمه تا در خانه چشمش وطن دارد سیاهی پرده از ساز تغافل در بدن دارد

این سرکشی ای سرو سهی بالا چیست زینگونه تغافلت بگو با ما چیست

قضای آسمانی می کند اجرای حکم خود برات خط به شمشیر تغافل برنمی گردد

تو مست باده نازی کجا خبر داری که از خمار تغافل به جان ما چه رسد

تند چون ابراز سر من دوش بگذشت و نگفت سوخت از برق تغافل مور را خرمن دریغ

از تغافل چند بندی پرده بر روی بهار چشم وا کن غنچهٔ بادام وا خواهد شدن