تخت عاج

سپارم ترا افسر و تخت عاج که هستی به مردی سزاوار تاج

چه بر خاک باشد چه بر تخت عاج چه در گور خسبد چه اندر دواج

سر شهریاری ربودی که تاج بدو زار گریان شد و تخت عاج

بزاری فگندند بر تخت عاج نبد شاه را روز هنگام تاج

به پیش بزرگان بدو داد تاج همان طوق با افسر و تخت عاج

تو گفتی منوچهر بر تخت عاج نشستست بر سر ز پیروزه تاج

نشسته سپهدار بر تخت عاج نهاده بران عاج کرسی ساج

کسی کاو چو من دید بر تخت عاج ز یاقوت و پیروزه بر سرش تاج

دگرگونه بر هر یکی تخت عاج برو زنگیی بر سر از مشک تاج

آه این چه میل داشتن ملک و تاج بود این خود چه برفراشتن تخت عاج بود