تجلیه

و طور هفتم را مهجه القلب گویند و آن معدن ظهور انوار تجلیها صفات الوهیت است و سر «ولقد کرمنا بنی‌آدم» این است که این نوع کرامت با هیچ نوع از انواع موجودات نکرده‌اند.

نه تنها چهرهٔ تاریکم افروخت هنرها و تجلیهایم آموخت

ببینی، گر برون آئی یکی روز تجلیهای مهر عالم افروز

ز سبحات جمال تو بسوزد دیده دلها که هردم بر تو میتابد تجلیهای سبحانی

که هر جا نام آن دلدار چبود تجلیهای آن رخسار چبود

اینجا طفل روح پرورده دو مادر شود: ازیک جانب از پستان طریقت شیر قطع تعلقات مألوفات طبع میخورد و ازیک جانب از پستان حقیقت شیر واردات غیبی و لوایح و لوامع انوار حضرتی میخورد و او «بین روضه و غدیر» تا آنگه که بتصرفات واردات و تجلیهای انوار روحانی روح از بند تعلقات جسمانی آزاد شود و از حبس صفات بشری خلاص یابد و باسر حد فطرت اولی رسد و باز مستحق استماع خطاب «الست بربکم» گردد و بجواب «بلی» قیام نماید.

موبه مویم چشمهٔ برق تجلیهای اوست طور اگر آتش فروزدکرم شبتاب من است

در آن حال بقا بعد از فنا دان تجلیهای اسمائی بجا دان

باسم کل تجلیهای حق شد بکلیت عیان در ما خلق شد

درن شبها خروش صبح فرداست که روشن از تجلیهای سیناست